Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zwoleniu

UZASADNIENIE

Z. W. został obwiniony o to, że:

w dniu 20 września 2020 roku o godzinie 8:00 w miejscowości N., pow.Z., woj. (...) swoim zachowaniem wywołał zgorszenie B. M., J. W. oraz nieletnich A. M. i N. M., pokazując im swoje genitalia,

- to jest o wykroczenie z art. 51 § 1 k.w.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

B. M. zamieszkuje w domu rodzinnym w miejscowości N. wraz z mężem, dziećmi, matką oraz bratem N. W.. Poza bratem N. W., B. M. ma także siedmioro rodzeństwa, w tym braci J. W., Z. W., H. W.. J. W. do domu rodzinnego przyjeżdża sporadycznie z uwagi na konflikt na tle majątkowym z braćmi N. W., Z. W. i H. W. (dowód: zeznania świadka B. M. k.4-5,138-139 J. W. k. 12-13, 139).

W dniu 20 września 2020 roku J. W. postanowił odwiedzić swoją siostrę B. M., z którą wcześniej umówił się, że pojadą na cmentarz. W tym też dniu w godzinach porannych przyjechał swoim samochodem po siostrę. Gdy tylko wyszedł z pojazdu, podszedł do niego brat N. W., który zaczął wyzywać go słowami wulgarnymi. Pomiędzy braćmi doszło szarpaniny. Widząc to, B. M. rozdzieliła braci, a następnie wraz z J. W. i małoletnią córką N. M. wsiedli do jego samochodu z zamiarem odjazdu. Po chwili na miejsce przyjechali także pozostali bracia J. W. tj. H. W. i Z. W. zastawiając im wyjazd z posesji. J. W. wraz z siostrą i siostrzenicą nie wychodzili z pojazdu. Wówczas H. W., Z. W. i N. W. podeszli do samochodu J. W. i zaczęli im ubliżać słowami wulgarnymi, aby sprowokować ich do wyjścia. Gdy ci nie reagowali na zachowanie mężczyzn, Z. W. podszedł do samochodu do szyby bocznej od strony pasażera zdjął spodnie i bieliznę, następnie pokazał im swoje genitalia. Po czym stojący w pobliżu H. W. także zdjął spodnie pokazując im swoje pośladki i odbyt. Całe zdarzenie widzieli B. M., J. W., a także małoletnia N. M. oraz małoletnia A. M., która znajdowała się na podwórku obserwując powyższe zachowanie mężczyzn. Osoby te poczuły się zgorszone zachowaniem mężczyzn, w tym Z. W.. J. W. natomiast nagrywał zachowanie mężczyzn swoim telefonem komórkowym. Po chwili mężczyźni odeszli od samochodu J. W., a następnie N. W. wyjął telefon i zadzwonił na Policję zgłaszając interwencję, wskazując, że został pobity przez J. W.. J. W. natomiast odjechał pojazdem za dom, aby poczekać na przyjazd policji. Po przyjeździe policji i załagodzeniu sytuacji J. W. wraz siostra odjechali (dowód: zeznania świadka B. M. k.4-5, 138v-139, J. W. k. 12-13,139, płyta CD k.22, protokół odtworzenia zawartości nośników danych k. 26-27 ).

Obwiniony pomimo prób wezwania go przez sąd na termin rozpraw, nie stawił się na rozprawę i nie złożył wyjaśnień w sprawie. Sąd na zasadzie art. 71 § 4 k.p.w., wobec nieusprawiedliwionej nieobecności obwinionego, przeprowadził rozprawę zaocznie, gdyż uznał, że udział obwinionego nie jest konieczny.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się w całości na zeznaniach świadków B. M. i J. M., albowiem zeznania te są rzeczowe, spójne i logiczne, a nadto wzajemnie się uzupełniają. Z zeznań tych świadków jednoznacznie wynika, iż obwiniony Z. W. w przedmiotowym dniu pokazał im oraz małoletnim córkom B. W. swoje genitalia. Zdaniem sądu nie było jakichkolwiek powodów, aby odmówić waloru wiarygodności zeznaniom wyżej powołanych świadków. Świadkowie wskazują jednoznacznie na czynności sprawcze obwinionego, a w połączeniu z innymi zebranymi dowodami, w tym przede wszystkim z nagraniem powyższego zdarzenia ich relacje tworzą spójną i logiczną całość. Sąd mając możliwość bezpośredniego przesłuchania świadków B. M. i J. M. na rozprawie nie stwierdził żadnych okoliczności mogących wskazywać na nieprawdziwość składanych relacji.

Sąd nie miał wątpliwości, że zabezpieczony w sprawie dowód w postaci zapisu nagrania przedstawiający przebieg całego zdarzenia, jest zgodny z materiałem dowodowym branym pod uwagę przy ustalaniu stanu faktycznego, a jego autentyczność nie była kwestionowana przez strony. Powyższy zapis stanowi pełnowartościowy i wysoce przydatny dowód, który pozwolił na weryfikację wiarygodności zeznań pokrzywdzonych.

Na podstawie przeprowadzonego materiału dowodowego Sąd zważył co następuje.

Reasumując wskazany materiał dowodowy wskazany przez sąd stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość. Postępowanie dowodowe wykazało bez jakichkolwiek wątpliwości, że obwiniony w dniu 20 września 2020 roku o godzinie 8:00 w miejscowości N., pow. Z., woj. (...) swoim zachowaniem wywołał zgorszenie B. M., J. W. oraz nieletnich A. M. i N. M., pokazując im swoje genitalia,

Obwiniony Z. W. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia z art. 51 § 1 k.w., zgodnie z którym kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Zważyć bowiem należy, iż przepis art. 51 k.w. uzależnia odpowiedzialność za wykroczenie od stwierdzenia, iż czyn sprawcy stanowi wybryk. Jak podkreśla się w piśmiennictwie znamię wybryku wysuwa się na pierwsze miejsce przy analizie ustawowych znamion tego przepisu. Wskazać jednak należy, iż ogólne pojecie wybryku nie może być utożsamiane ze skutkami, które on powoduje. Skutki te bowiem stanowią warunek karalności wybryku, a nie są jego istotą. Warunkiem sine qua non karalności wywołania zgorszenia w miejscu publicznym jest ustalenie, iż do tego zgorszenia doszło w wyniku zachowania w postaci wybryku. Jak przyjmuje się w piśmiennictwie wybrykiem jest zachowanie się, które odbiega od przyjętego zwyczajowo normalnego zachowania się, zakłóca spokój lub porządek, a więc narusza istniejącą w danym środowisku równowagę. W orzecznictwie przyjmuje się, iż wybryk to zachowanie się, jakiego wśród konkretnych okoliczności czasu, miejsca i otoczenia, ze względu na przyjęte zwyczajowo normy ludzkiego współżycia, nie należało się spodziewać, które zatem wywołuje powszechne negatywne oceny społeczne i odczucia, obrazy, gniewu, oburzenia. Wybryk to postępek odbiegający od przyjętych norm zachowania w danym miejscu, czasie i okolicznościach.

Obwiniony przypisanego mu czynu dopuścił się umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Obwiniony w czasie popełnienia przypisanego mu czynu był osobą dorosłą, dojrzałą życiowo i w pełni zdającą sobie sprawę ze znaczenia swoich czynów. Jednocześnie żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazuje na to, aby nie można było wymagać od obwinionego zachowania zgodnego z prawem, nie zachodziły także żadne okoliczności, które uwalniałyby obwinionego od odpowiedzialności z wykroczenie, to jest wyłączające bezprawność czynu bądź winę obwinionego.

Reakcją na popełnione wykroczenie jest wymierzenie sprawcy kary. Stosownie do treści przepisu art. 33 § 1 i 2 k.w. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności pobudki i sposób działania sprawcy, rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie się po jego popełnieniu, a także stosunek do pokrzywdzonego.

Wymierzając obwinionemu karę grzywny sąd miał na uwadze to, że obwiniony nie był dotychczas karany za wykroczenia. W ocenie sądu wymierzona kara grzywny w kwocie 700,00 złotych skutecznie powstrzyma obwinionego przed kolejnym tego typu zachowaniem, będzie szanował normy zachowania obowiązujące w społeczeństwie. Orzeczona kara nie jest karą łagodną . Uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, nagannego zachowania obwinionego. Kara stanowi reakcje na zachowanie sprawcy, ocenę jego stosunku do popełnionego czynu, zachowania w późniejszym okresie. Odpowiada dyrektywie sprawiedliwościowej zakładającej współmierność kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Wyznacza go bowiem rodzaj dobra w jaki godził czyn sprawcy to jest ochrona sfery obyczajności publicznej, a in concreto osoby, która nie chce mieć styczności z nieprzyzwoitymi treściami w przestrzeni publicznej, a więc przedmioty ochrony umieszczone wysoko w hierarchii dóbr pod względem rodzajowym.

W tym miejscu wskazać należy , iż co prawda pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wnosił o zasądzenie na rzecz pokrzywdzonej N. M., która była świadkiem okazywania genitaliów obwinionego kwoty 2.000 zł tytułem obowiązku naprawienia za szkody moralne, psychiczne jakie doznała małoletnia ewentualnie kwoty 2.000zł tytułem nawiązki, nie mniej jednak nie było możliwości orzeczenia nawiązki, albowiem brak było w tej konkretnej sprawie ku temu podstawy prawnej.

Jeżeli chodzi natomiast o kwestię naprawienia szkody, to operowanie przez ustawodawcę pojęciem szkody, a więc pojęciem cywilistycznym, oznacza, iż uwzględnić tu należy normy prawa cywilnego odnośnie do szkody i jej naprawiania. Przez szkodę rozumie się uszczerbek na chronionych prawem dobrach, jakiego doznaje poszkodowany, w tym wypadku w wyniku zachowania sprawcy wykroczenia. Na gruncie wykroczeń chodzi z założenia o szkodę majątkową, a nie niemajątkową, czyli krzywdę. Szkoda majątkowa obejmuje jednak zarówno stratę (damnum emergens), jak i utracone korzyści, których poszkodowany mógł się spodziewać (lucrum cessans), np. przy uszkodzeniu zasiewów czy sadzonek ( art. 156) albo uszkodzeniu ogrodu, drzew lub krzewów owocowych ( art. 150 ). Przy nakładaniu obowiązku naprawienia szkody sąd musi uwzględniać rozwiązania kodeksu cywilnego m.in. dotyczące odpowiedzialności za pełną szkodę, ale tylko w zakresie normalnych następstw danego działania ( art. 361 ), miarkowania go w razie przyczynienia się poszkodowanego do szkody ( art. 362 ) oraz prawa poszkodowanego do wyboru sposobu jej naprawienia przez restytucję lub zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej ( art. 365 ), co wskazuje na potrzebę wysłuchania w tej materii pokrzywdzonego, jeżeli jest to możliwe (por. Grzegorczyk Tomasz (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. II, Lex 2013, uwagi do art. 22 k.w.). Sąd stoi również na stanowisku, że niedopuszczalne byłoby interpretowanie pojęcia szkody w sprawie o wykroczenie w sposób odmienny, niż na gruncie Kodeksu karnego, gdzie w art. 46 § 1 k.k. wprost odesłano do przepisów prawa cywilnego, mówiąc o obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody (majątkowej). W niniejszej sprawie pokrzywdzona N. M. w ocenie sądu w sposób oczywisty nie poniosła żadnej szkody, którą obwiniony miałby obowiązek naprawić.

Sąd na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2018 r. poz. 1800 ze zm.) zasądził od obwinionego na rzecz każdego z oskarżycieli posiłkowych kwoty po 430,14 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w sprawie.

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 190,00 złotych. Na koszty te złożyły się zryczałtowane wydatki poniesione w toku czynności wyjaśniających w wysokości 20 złotych oraz zryczałtowane wydatki postępowania przed sądem I instancji w postępowaniu zwyczajnym w wysokości 100 złotych (rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, Dz. U. z 2017 poz. 2467), opłata w wysokości 10% nałożonej grzywny, to jest 70 złotych (art. 3 ust. 1 w związku z art. 21 pkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Dz. U. z 1983 Nr 49 poz. 223 z późn. zm.).

Mając na uwadze powyższe na podstawie powołanych przepisów orzekł jak w sentencji wyroku.