Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zwoleniu

UZASADNIENIE

Z. K. został obwiniony o to, że:

I. w dniu 09 maja 2022 roku o godz. 07:30 w miejscowości P., pow. (...), gm. G. prowadząc po drodze publicznej (...) pojazd marki B. o nr rej. (...) znajdował się w stanie po użyciu alkoholu z wynikami: 07:35 - 0,13 mg/l, 07:51 – 0,14 mg/l

- tj. o wykroczenie z art. 87 § 1 k.w.

II. w dniu 09 maja 2022 roku o godz. 07.30 w miejscowości P., pow. (...), gm. G. prowadząc po drodze publicznej (...) pojazd marki B. o nr rej. (...) w obszarze zabudowanym przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 17 km/h jadąc z prędkością 67 km/h

- tj. o wykroczenie z art. 92a § 1 k.w.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 09 maja 2022 roku funkcjonariusze Policji z Komisariatu Policji w S. st. post. K. P. i st. sierż. K. C. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym w godz. 06:00 – 14:00 na terenie gminy G.. O godzinie 07:30 w miejscowości (...) na drodze krajowej (...) zatrzymali do kontroli drogowej kierującego samochodem marki B. o nr rej. (...) z powodu przekroczenia dozwolonej prędkości o 17 km/h, gdzie jest ona ograniczona do 50 km/h. Pomiar prędkości został wykonany laserowym przyrządem pomiarowym LTI 20/20 TruCAM o numerze fabrycznym TC005365, które ma ważne świadectwo legalizacji ponownej do dnia 23 marca 2023 roku. Kierującym tym pojazdem okazał się Z. K., zam. w R.. Podczas kontroli drogowej Z. K. został przebadany na stan trzeźwości urządzeniem iBlow 0093 z wynikami: 0,05 mg/l i 0,11 mg/l, a następnie analizatorem wydechu typu Alcoquant 6020 plus o numerze fabrycznym A402407 z ważnym świadectwem wzorcowania do dnia 14 czerwca 2022 roku z wynikami: o godz. 07:35 – 0,13 mg/l i o godz. 07:51 – 0,14 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. W związku z kierowaniem pojazdem mechanicznym w stanie po użyciu alkoholu kierującemu zatrzymano elektronicznie prawo jazdy nr (...) kategorii A i (...) wydane w dniu 13 kwietnia 2006 roku przez Starostwo Powiatowe w K.. Za przekroczenie dopuszczalnej prędkości na kierującego nie nakładano mandatu karnego. Z. K. został poinformowany o skierowaniu do sądu wniosku o ukaranie w związku z popełnionymi wykroczeniami. Podczas kontroli drogowej Z. K. oświadczył, że w ciągu ostatnich 24 godzin, tj. w dniu 08 maja 2022 roku o godz. 20:00 spożywał piwo w ilości 1 litra (dowód: notatka urzędowa k.1, protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu k. 2, świadectwo wzorcowania k. 3, świadectwo legalizacji ponownej laserowego przyrządu pomiarowego LTI 20/20 TruCAM k. 5, zeznania świadka K. P. k.7-8).

Z. K. przesłuchany w charakterze obwinionego przyznał się do popełnienia drugiego wykroczenia, tj. przekroczenia dozwolonej prędkości dodając, że też nie miał tej świadomości, gdyż jechał w kolumnie aut. Z. K. nie przyznał się do popełnienia pierwszego wykroczenia, tj. do prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie po użyciu alkoholu dodając, że gdyby miał świadomość, że w organizmie ma alkohol to nie wsiadłby do samochodu. Ponadto wyjaśnił, że w dniu 08 maja 2022 roku wspólnie z bratem około godziny 15:00 wypił jedno piwo o pojemności 0,5 litra, a następnie około godziny 20:00 wypił drugie piwo o pojemności 0,5 litra. Około godziny 22:00 położył się spać i w nocy obudził się z problemami żołądkowymi i około godziny 3:00 – 4:00 nad ranem z tego powodu zażył około 40-60 kropli żołądkowych. Potem położył się spać i po przebudzeniu się około godziny 6:30 ponownie zażył krople żołądkowe. W dniu 9 maja 2022 roku absolutnie nie miał świadomości, że ma jakiś alkohol w wydychanym powietrzu. Teraz wie, że to był skutek działania leków, które zażył w nocy i nad ranem. Wtedy był u niego brat i gdyby wiedział, że ma we krwi alkohol to bezwzględnie poprosiłby brata, aby go zawiózł do L.. Początkowo w L. miały to być konsultacje z pacjentami, a potem inwazyjne zabiegi usuwania żylaków. Oczywistym jest, że nie mógłby tych zabiegów wykonywać po użyciu alkoholu, bo groziłoby mu to utratą prawa wykonywania zawodu lekarza. To była jego pierwsza taka sytuacja. Nigdy wcześniej nie miał tego typu zdarzenia mimo, że dużo jeździ samochodem i jest kontrolowany przez policję. Teraz wie, że z dużą ostrożnością należy zażywać substancje, które w swoim składzie mogą zawierać alkohol.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu potwierdza zarówno sprawstwo jak i winę obwinionego Z. K. odnośnie zarzucanych mu wykroczeń z art. 87 § 1 k.w. i art. 92a § 1 k.w. Wszystkie dowody zebrane w sprawie, którym Sąd dał wiarę składają się na jasny, logiczny i spójny obraz zdarzenia i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, że wykazane nimi działanie obwinionego wyczerpuje ustawowe znamiona zarzucanych mu wykroczeń.

Oceniając wyjaśnienia obwinionego Sąd nie dał im wiary, co do kluczowej okoliczności, tj. że nie popełnił wykroczenia polegającego na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w stanie po użyciu alkoholu jak też, że nie miał świadomości, że kierując samochodem przekroczył w terenie zabudowanym dozwoloną prędkości o 17 km/h. Wersja obwinionego w tym zakresie pozostaje w sprzeczności z obiektywnymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, którym Sąd w pełni dał wiarę.

Zdaniem Sądu Z. K. jako obwiniony jest zainteresowany korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem sprawy. To, że obwiniony nie przyznaje się do winy, według Sądu jest przyjętą przez niego linią obrony, która jednak ostać się nie może w konfrontacji z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w obiektywnych dowodach w postaci dokumentów. Ustalony przez Sąd stan faktyczny nie budzi żadnych wątpliwości. Podczas kontroli drogowej Z. K. został przebadany na stan trzeźwości urządzeniem iBlow 0093 z wynikami: 0,05 mg/l i 0,11 mg/l, a następnie analizatorem wydechu typu Alcoquant 6020 plus z ważnym świadectwem wzorcowania do dnia 14 czerwca 2022 roku z wynikami: o godz. 07:35 – 0,13 mg/l i o godz. 07:51 – 0,14 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu.

Podnieść należy, że zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2021 roku, poz. 450). Do podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym należą zasada trzeźwości (zabronione jest kierowanie pojazdem przez osobę w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu – art. 45 powołanej ustawy). W świetle zebranych w sprawie dowodów obwiniony zasadę tę naruszył. Z. K. podjął się bowiem kierowania pojazdem pomimo, że spożywał alkohol, potem krople żołądkowe, co niewątpliwie obniżało jego zdolność do panowania nad pojazdem, należytej oceny sytuacji panującej na drodze, dostosowania prędkości i sposobu prowadzenia pojazdu do warunków atmosferycznych i drogowych, czy też ułożenia terenu.

Definicja stanu po użyciu alkoholu zawarta w przepisie art.46 ust. 2 Ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz. U. z 2021 roku, poz. 1119 ze zm.) stanowi, że stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do: 1) stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo 2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm ^{( 3)}. Obwiniony w dniu 09 maja 2022 roku prowadził pojazd mechaniczny - samochód osobowy marki B. o nr rej. (...) w ruchu lądowym, a okoliczność, że znajdował się wówczas w stanie po użyciu alkoholu potwierdziło badanie urządzeniem iBlow 0093 oraz analizatorem wydechu typu Alcoquant 6020 plus.

Wobec powyższego Sąd uznał w tym zakresie winę obwinionego za udowodnioną i niebudzącą wątpliwości. Obwiniony nie znajdował się w sytuacji przymusowej, miał możliwość wyboru sposobu zachowania. Obwiniony podjął decyzję, że prowadzić będzie pojazd i musiał nadto mieć świadomość, że może stanowić zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Nie sposób pominąć faktu wiedzy obwinionego z racji zawodu, że spożywanie piwa, a następnie kropli żołądkowych może prowadzić co najmniej do stanu po użyciu alkoholu i mógł przewidzieć skutki swojego działania.

Także prawidłowość i precyzyjność urządzenia pomiarowego, którym dokonano pomiaru prędkości kierowanego przez obwinionego pojazdu w dniu zdarzenia nie budzi żadnych wątpliwości. W dniu zdarzenia laserowe urządzenie pomiarowe LT I 20/20 TruCAM o numerze fabrycznym TC-005365 miało ważne świadectwo legalizacji ponownej do dnia 23 marca 2023 roku. Podnieść należy, że wysoce wątpliwe jest, aby oskarżyciel publiczny w ramach swoich obowiązków służbowych miałby skierować przeciwko obwinionemu bezpodstawne oskarżenie, a nadto okazać mu na urządzeniu rejestrującym prędkość pojazdu inną od rzeczywistej w chwili popełnienia wykroczenia, a do tego zmierza przecież przyjęcie jako wiarygodnych wyjaśnień obwinionego. Wprost przeciwnie, jak wynika z materiału zgromadzonego w sprawie, pomiar prędkości pojazdu został dokonany przy użyciu sprawnego urządzenia, zastosowanego w prawidłowy sposób, posiadającego aktualne świadectwo legalizacji ponownej, które zostało dołączone do akt sprawy i jest częścią materiału dowodowego, stwierdzające zgodność jego cech z wymaganiami stawianymi przez Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U.z 2019 roku, poz. 1081).

Sąd nie miał podstaw aby kwestionować wiarygodność zeznań świadka K. P.. Okoliczności, na które zeznawała świadek znajdują potwierdzenie w obiektywnym dowodzie w postaci notatki urzędowej oraz pozostałych dokumentach znajdujących się w aktach sprawy. Świadek zeznała, że w dniu kontroli pełniła służbę wraz ze st. sierż. K. C. i tego dnia dokonano kontroli prędkość pojazdu marki B. o nr rej. (...) w miejscowości P. stwierdzając, że kierujący tym pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o 17 km/h i poddany badaniu na stan trzeźwości znajdował się w stanie po użyciu alkoholu. Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż są one spójne, logiczne i konsekwentne. Świadek ten w swoich zeznaniach opisała przebieg kontroli drogowej i nie miała żadnych wątpliwości, że obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu wykroczeń. Sąd uznając zeznania ww. świadka za wiarygodne miał również na uwadze to, że K. P. jest funkcjonariuszem Policji, która wykonywała wówczas swoje obowiązki służbowe i zdaniem Sądu nie miała żadnych podstaw, aby swoimi zeznaniami bezpodstawnie obciążać obwinionego. Poza tym funkcjonariusze Policji pracując w ruchu drogowym od wielu lat i mając specjalistyczne przeszkolenie, niewątpliwie bardzo dobrze znają się na prawidłowym wykonywaniu czynności związanych z pomiarem prędkości pojazdów i obsługą służących do tego przyrządów pomiarowych.

Odnosząc się do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że z wszechstronnej i logicznej analizy dowodów jednoznacznie wynika, że obwiniony Z. K. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanych mu wykroczeń z art. 87 § 1 k.w. i art. 92a § 1 k.w. Zgodnie z treścią art. 87 § 1 k.w. „Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega karze aresztu albo grzywny nie niższej niż 2500 złotych”. Natomiast zgodnie z treścią art. 92a § 1 k.w. „kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny” (do 5000 złotych). Przedmiotem ochrony z art. 87 § 1 k.w. i art. 92a § 1 k.w. jest porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Strona podmiotowa zakłada, co do zasady, umyślność działania sprawcy. Czyny obwinionego stanową wykroczenia zawierając w sobie elementy: obiektywnej bezprawności, szkodliwości społecznej oraz winy (art. 1 § 1 i 2 k.w.)

Wymierzając obwinionemu na podstawie art. 87 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. w zw. z art. 24 § , § 1a i § 3 k.w. karę grzywny w kwocie 2.600 złotych Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 k.w. Podnieść należy, że obwiniony z zawodu jest lekarzem, prowadzi własną działalność gospodarczą z wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie ok. 8.400 złotych, ma zatem realne możliwości uiszczenia grzywny w tej wysokości. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, ale jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów obwinionego. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego. Jest oczywistym bowiem, że każdy kierujący pojazdem mechanicznym, zobowiązany jest do prowadzenia pojazdu mechanicznego będąc trzeźwym jak również do dostosowania się do ograniczenia prędkości wynikającej z ustawy, ze znaku drogowego lub z decyzji organu rejestrującego. Tym samym społeczna szkodliwość przypisanych obwinionemu czynów była znaczna. Sąd miał na uwadze także nagminne tego rodzaju zachowania uczestników ruchu drogowego, którzy winą za otrzymanie kary za ewidentne naruszenie obowiązujących przepisów ruchu drogowego obarczają wszystkich, tylko nie upatrują jej w swoim zachowaniu. Wydając niniejsze orzeczenie uwzględniono ponadto społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniony się dopuścił. Jednocześnie Sąd wyraża przekonanie, że orzeczona kara spełni swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pozwoli zrozumieć obwinionemu naganność swojego zachowania w krytycznym czasie jako uczestnika ruchu drogowego.

Ponadto Sąd uznał za słuszne odstąpić od orzekania wobec obwinionego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, o którym mowa w treści art. 87 § 3 k.w. Podnieść należy, że Z. K. z zawodu jest chirurgiem naczyniowym angiologiem. Obwiniony prowadzi własną działalność gospodarczą na terenie kraju, gdzie musi dojeżdżać samochodem wraz ze swoim sprzętem medycznym. Głównym miejscem prowadzonej działalności gospodarczej jest R.. Do niedawna Z. K. wykonywał także pracę jako lekarz w L. i N., obecnie w C.. Z załączonych do akt dokumentów wynika, że obwiniony cieszy się bardzo dobrą opinią wśród swoich pacjentów. Ponadto obwiniony jak podaje utrzymuje kontakty z dziećmi, które mają różne miejsca zamieszkania. Z. K. nie był dotychczas karany.

Biorąc pod uwagę powyższe, jak też charakter i okoliczności czynu oraz właściwości i warunki osobiste obwinionego, Sąd na podstawie art. 39 § 1 k.w. odstąpił od orzekania ww. środka karnego.

Ponadto Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380,00 złotych tytułem kosztów postępowania. Rozstrzygnięcie o kosztach wydano na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn.zm.) i art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 29 grudnia 2017r., poz. 2467).