Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zwoleniu

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. A. jest właścicielem samochodu osobowego marki T. nr rej. (...) (zeznania D. A. k. 26).

W dniu 12 września 2021 roku M. A. kierował samochodem T. nr rej. (...). O godzinie 1:56 przejeżdżał przez miejscowość M. w obszarze zabudowanym. Zlokalizowany w tej miejscowości fotoradar F. C. o numerze seryjnym (...) dokonał pomiaru prędkości pojazdu T. nr rej. (...) kierowanego przez M. A. wykazując 114 km/h (wydruk zdjęcia z fotoradaru k. 37, świadectwo legalizacji urządzenia k. 38, oględziny zdjęcia cyfrowego zarejestrowanego na płycie CD k. 75, wizerunek twarzy M. A. k. 10).

M. A. urodził się (...) w R.. Z zawodu jest magistrem ekonomii. Jest żonaty ma 1 małoletnie dziecko. Jest właścicielem mieszkania o pow. 56 m ² i samochodu T. (...) z 2006 roku. Utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę w wysokości 7600 złotych miesięcznie (dane o obwinionym k. 74).

Obwiniony M. A. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu twierdząc, że nie pamięta tej sytuacji. Oświadczył, że w dniu zdarzenia przebywał na weselu, gdzie spożywał alkohol i z powodu nadużycia alkoholu nie był w stanie kierować samochodem (wyjaśnienia obwinionego k. 15v i 74v).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w których zaprzeczał, aby to on kierował pojazdem chwili dokonania pomiaru przez urządzenie rejestrujące. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie stanowią jedynie przyjętą przez niego linię obrony mająca na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Nie kwestionując faktu, że obwiniony w dniu 11 września 2021 r. przebywał na uroczystościach zawarcia związku małżeńskiego w miejscowości K., a następnie na przyjęciu weselnym w miejscowości W. (k. 65) stwierdzić należy, że nie sposób uznać, aby udział obwinionego w tych uroczystościach wykluczał możliwość popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu. W szczególności nie jest również taką okolicznością podawany przez obwinionego i potwierdzony zeznaniami świadka J. M. (k. 74v-75) fakt spożycia przez obwinionego znacznej ilości alkoholu.

Przy ocenie tego faktu należy wziąć pod uwagę, że od czasu kiedy obwiniony był widziany na weselu w stanie nietrzeźwości (około północy – k. 74v) do chwili dokonania pomiaru prędkości pojazdu upłynęło prawie dwie godziny. Po drugie nie można wykluczyć, że stan w jakim obwiniony znajdował się wówczas (zwłaszcza widoczny na zarejestrowanym nagraniu k. 94 i 97v) był przez niego symulowany, jako forma zabawy, w której uczestniczył. Wykonane w czasie uroczystości fotografie (k. 68, 69) wskazują, że obwiniony nie stroni od tego rodzaju zabaw, wszak nie twierdził w swoich wyjaśnieniach, że w przyjechał tak ubrany jak na tych fotografiach na uroczystości weselne. Wreszcie nie można również wykluczyć, że kierując wówczas pojazdem obwiniony był pod wpływem alkoholu. Doświadczenie życiowe wskazuje, że pojazdami mechanicznym kierują osoby znajdujące się niejednokrotnie w stanie znacznego upojenia alkoholowego utrudniającego (a niekiedy wręcz uniemożliwiającego) chodzenie.

Twierdzenia obwinionego nie wykluczają wiec możliwości popełnienia przez M. A. zarzucanego mu czynu, natomiast materiał dowodowy zebrany w toku postępowania jednoznacznie potwierdza, że to obwiniony kierował przedmiotowym pojazdem w czasie dokonania pomiaru prędkości.

Załączone przez oskarżyciela zdjęcie z fotoradaru, a zwłaszcza jego postać cyfrowa, pozwala na jednoznaczną i niebudzącą wątpliwości identyfikację osoby widniejącej na tym zdjęciu jako obwinionego. Dokonane na rozprawie oględziny zdjęcia cyfrowego, a zwłaszcza powiększenie obrazu pozwały na jednoznaczną identyfikację. Nie była do osiągnięcia tego celu potrzebna wnioskowana przez obrońcę opinia biegłego antropologa. Sąd miał możliwość porównania osoby widocznej na zdjęciu z wizerunkiem obwinionego znajdującym się w aktach sprawy (k. 10), a zwłaszcza z obecnym na sali w czasie rozprawy w dniu 8 grudnia 2022 r. obwinionym (k. 74-75). Od czasu zdarzenia do daty rozprawy nie upływną okres czasu, który w sposób znaczący wpłynąłby na wygląd obwinionego w taki sposób, aby dla identyfikacji osoby widocznej na zdjęciu potrzebne były wiadomości specjalne. Wygląd twarzy osoby widocznej na zdjęciu jest tożsamy z wyglądem twarzy obwinionego. Należy również zwrócić uwagę na fakt, że to obwiniony jest właścicielem pojazdu T. nr rej. (...) i nie wskazał on innej osoby łudząco do siebie podobnej, która mogłaby wówczas kierować tym pojazdem, natomiast stwierdzić należy, że całą pewnością nie był to żaden z jego braci (k. 21, 29).

Nie można również uznać za przekonywające twierdzenia obrońcy, że osoba widoczna na zdjęciu nie jest ubrana w garnitur, natomiast obwiniony jak wynika z załączonych fotografii na uroczystościach weselnych był w garniturze (k. 66,67). Obwiniony na czas podróży mógł przecież przebrać się w ubranie mniej oficjalne, a bardziej wygodne do jazdy samochodem co jest przecież nierzadko praktykowane.

Mając na uwadze powyższe okoliczności stwierdzić należy, że fakt popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości i został udowodniony. Czynem tym obwiniony wyczerpał dyspozycję art. 92a k.w. w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r., gdyż Sąd zgodnie z art. 2 § 1 k.w. stosował ustawę w tym brzmieniu jako względniejszą dla obwinionego. Przepis ten stanowi, że kto, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny.

Obwiniony poruszał się o godzinie 01.56 pojazdem w obszarze zabudowanym z prędkością 114 km/h. Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (j.t. Dz. U. z 2022 r. poz. 988 - zwana dalej p.r.d.) w brzmieniu obowiązującym do 10 maja 2022 r., prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5 ⁰⁰-23 ⁰⁰ wynosi 50 km/h.

Obwiniony w czasie popełnienia przypisanego mu czynu była osobą dorosłą, dojrzałą życiowo i w pełni zdającą sobie sprawę ze znaczenia swoich czynów. Jednocześnie żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazuje na to, aby nie można było wymagać od obwinionego zachowania zgodnego z prawem, nie zachodziły także żadne okoliczności, które uwalniałyby obwinionego od odpowiedzialności karnej, to jest wyłączające bezprawność czynu bądź winę.

Wobec powyższego wina obwinionego nie budziła wątpliwości.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów Sąd miał na względzie wskazania określone w art. 47 § 6 k.w. Czyny obwinionego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości Sąd miał na uwadze rodzaj naruszonego dobra (bezpieczeństwo w ruchu lądowym), a także wagę naruszonego obowiązku. Obowiązek jazdy z prędkością dopuszczalną jest jedną z podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zaś przekroczenie dopuszczalnej prędkości jest jedną z głównych przyczyn wypadków komunikacyjnych. Stąd też szczególnie ważnym dla zapewnienia bezpieczeństwa wszystkich użytkowników drogi jest przestrzeganie przez kierujących przepisów dotyczących prędkości.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował dotychczasową niekaralność obwinionego.

Uwzględniając przytoczone okoliczności oraz kierując się dyrektywami określonymi w art. 33 § 1 i 2 k.w. Sąd wymierzył obwinionemu na podstawie art. 92a k.w. za przypisane mu wykroczenie karę 500 zł. grzywny. W ocenie Sądu rodzaj kary oraz jej wysokość będą adekwatne do stopnia winy obwinionego i współmierne do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynu. Kara ta zdaniem Sądu spełni wobec obwinionego cele represyjno - resocjalizacyjne, a także winna spełnić swe cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W ocenie Sądu sytuacja majątkowa i osobista obwinionego pozwoli mu, bez narażenia siebie i rodziny na znaczny niedostatek uiścić grzywnę w orzeczonej wysokości, a jednocześnie orzeczona kara będzie realną dolegliwością dla obwinionego, adekwatną do charakteru popełnionych czynów oraz warunków osobistych, rodzinnych, a także sytuacji majątkowej i jej możliwości zarobkowych. Wskazać należy, że deklarowane przez obwinionego dochody kształtują się na poziomie 7600 zł. miesięcznie.

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 120 złotych.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.

sędzia Paweł Gzik