Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zwoleniu

UZASADNIENIE

M. D. został obwiniony o to, że:

w dniu 08 października 2022 roku o godzinie 16:30 w Z. na ul. (...), pow. Z. woj. (...) kierując motocyklem marki S. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość w terenie zabudowanym o około 32 km/h, jadąc z prędkością 82 km/h (82/50)

tj. o czyn z art. 92a § 2 k.w.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd Rejonowy w Zwoleniu ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 października 2022 roku w Z. ulicą (...). P., poruszał się F. B. pojazdem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pasażerką pojazdu była jego żona Z. B.. Mężczyzna poruszał się w kierunku ulicy dr P., w terenie zabudowanym, gdzie dopuszczalna prędkość na tym odcinku wynosiła 50 km/h. Około godziny 16:30 F. B. dojechał do skrzyżowania z ulicą dr P. z zamiarem przejechania skrzyżowania na wprost, w kierunku ulicy (...). W tym samym czasie ulicą dr P. w kierunku K. motocyklem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) jechał M. D. jadąc z prędkością 82 km/h, przekraczając dopuszczalną prędkość w terenie zabudowanym o 32 km/h. Kierujący motocyklem na skrzyżowaniu jechał na wprost. W pewnym momencie F. B. wjechał na skrzyżowanie nie ustępując pierwszeństwa przejazdu motocykliście. M. D. podjął próbę hamowania, jednakże manewr ten nie ustrzegł go od zderzenia z pojazdem kierowanym przez F. B. (dowód: częściowe wyjaśnienia obwinionego M. D. k.55v, częściowe zeznania świadka F. B. k.55v-56, opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego J. M. dołączona z akt sprawy Sądu Rejonowego w Zwoleniu sygn. akt II K 61/23 k. 3-15, 60, 62, ustna opinia biegłego sądowego zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego J. M. k.58-58v ).

Na miejsce zostało wezwane pogotowie (...) przetransportowano do szpitala (dowód: częściowe wyjaśnienia obwinionego M. D. k.55v).

Taktyka i technika jazdy kierującego motocyklem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) – M. D. była nieprawidłowa, ponieważ jechał z prędkością przekraczającą prędkość dozwoloną o 32 km/h, co pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym (dowód: opinie biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego J. M. dołączona z akt sprawy Sądu Rejonowego w Zwoleniu sygn. akt II K 61/23 k. 3-15, 60, 62, ustna opinia biegłego sądowego zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego J. M. k.58-58v).

Obwiniony M. D. ma 29 lat, jest żonaty, ma na utrzymaniu jedno dziecko, prowadzi działalność gospodarczą, utrzymuje się z dochodów uzyskiwanych z prowadzonej działalności oraz świadczenia rehabilitacyjnego w kwocie około 2.000zł miesięcznie, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo, był karany za wykroczenie z art. 92a § 1 k.w. (oświadczenie obwinionego k. 55-55v, zapytanie o ukaranie k. 20).

Obwiniony M. D. w trakcie postępowania wyjaśniającego nie przyznał się do dokonania przedmiotowego wykroczenia i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. Słuchany przed Sądem również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że 08 października 2022 roku jechał ze Z. w kierunku K. motorem marki S.. Gdy ruszył ze świateł i ujechałem kawałek, do skrzyżowania z prawej strony szybko dojechał samochód, gwałtownie się zatrzymał, a kierowca samochodu spojrzał w prawo i wyjechał mu pod koła. Chcąc zaś ominąć samochód przewrócił się na prawą stronę. Obwiniony nadto podniósł, że jechał z dozwoloną prędkością do 50 km/h (wyjaśnienia obwinionego M. D. k.22v, 55v).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom M. D. jedynie częściowo tj. w kwestiach ogólnych, które dotyczą tych okoliczności, które były bezsporne oraz nie były sprzeczne z pozostałymi dowodami, w tym w szczególności z opinią biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego J. M.. W ocenie Sądu, zaś wyjaśnienia obwinionego w zakresie w jakim nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu twierdząc, że jechał z dozwoloną prędkością do 50 km/h nie zasługują na wiarę, gdyż stanowią jedynie przyjętą linię obrony. Wyjaśnienia obwinionego w tej mierze są również sprzeczne z materiałem dowodowym przeprowadzonym w toku postępowania.

Sąd w części dał wiarę zeznaniom świadka F. B., który uczestniczył w zdarzeniu z udziałem obwinionego w dniu 8 października 2022 roku. Jako wiarygodne, Sąd ocenił zeznania świadka dotyczące czasu i miejsca zdarzenia, jak również okoliczności dotyczące jego przebiegu. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom świadka w pozostałym zakresie – tj. okoliczności występujących przed jej zaistnieniem, w których podnosił, iż motocyklista w momencie wjeżdżania przez niego na skrzyżowanie mógł być za samochodem, a z uwagi na siłę uderzenia musiał jechać około 100 km/h. Ta część zeznań świadka nie znajduje potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym i w ocenie Sądu zmierza jedynie do przerzucenia odpowiedzialności za zdarzenie na obwinionego, który był jego jedynym aktywnym uczestnikiem. Zeznania te pozostają w oczywistej sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie niniejszej uznanym za wiarygodny.

Zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie było to, czy obwiniony w czasie zarzucanego mu czynu przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy na obszarze zabudowanym. W świetle przedstawionej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego J. M. wynikało, iż nie bez znaczenia dla zdarzenia z dnia 8 października 2022 roku pozostawała prędkość, z jaką poruszał się motocyklem obwiniony. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego oraz stosując odpowiednie schematy i obliczenia biegły zaopiniował, że M. D. jechał z prędkością 82 km/h, tj. przekroczył dozwoloną prędkość o 32 km/h. Swoje stanowisko biegły podtrzymał wydając ustną opinię i odnosząc się do zarzutów podnoszonych przez obrońcę obwinionego, opiniując, iż prędkość kolizyjną motocykla, która wynosiła około 60 km/h ustalił metodą biomechanicznej symulacji komputerowej. Ponieważ motocykl przed miejscem zderzenia był hamowany co znaczą ślady na jezdni to uzasadnione było i wyszło to z wyliczeń, że prędkość przed rozpoczęciem hamowania, to jest prędkość początkowa wynosiła około 82 km/h. Biegły stanowczo wskazał, że jest pewien, że prędkość przed rozpoczęciem hamowania wynosiła 82 km/h. Obliczał tą prędkość w momencie kiedy obwiniony wjechał już na ulicę (...). Odnosząc się do zeznań świadków o łagodnym ruszeniu przez obwinionego z chwili zatrzymania, biegły podniósł, iż ich spostrzeżenia nie wykluczają możliwości osiągnięcia tej prędkości ponieważ obwiniony mógł początkowo ruszyć łagodnie, a dopiero później osiągnąć wyliczoną przez niego prędkość. Opinia złożona przez biegłego jest jasna, rzeczowa i zgodna ze stanem wiedzy obowiązującym obecnie, zupełna, albowiem biegły wyczerpująco odpowiedział na zadane mu pytania, zaś formułując wnioski opinii oparł się na całokształcie materiału dowodowego. Ponadto biegły posiadał niezbędne kwalifikacje do wydania opinii, dlatego też została ona uznana przez Sąd za miarodajną.

Strony nie zakwestionowały autentyczności i prawdziwości dowodów z dokumentów, dlatego brak jest podstaw aby podważać ich wiarygodność.

Na podstawie przeprowadzonego materiału dowodowego Sąd zważył co następuje.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego i przeprowadzonego postępowania dowodowego nie budzi wątpliwości, że obwiniony M. D. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu wykroczenia wyczerpującego dyspozycję art. 92a § 2 k.w.

Zgodnie z treścią art. 92a § 2 k.w. kto, prowadząc pojazd mechaniczny, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, przekraczając je o ponad 30 km/h, podlega karze grzywny nie niższej niż 800 złotych.

W dyspozycji przepisu art. 92a § 2 k.w. ustawodawca użył określenia „nie stosuje się do ograniczenia prędkości”, co w tym przypadku oznacza niepodporządkowanie się ograniczeniu prędkości obowiązującemu w ruchu drogowym nakazanemu znakiem drogowym lub wynikającym z przepisów ustawy, nieprzestrzeganie go czy też niestosowanie się do niego. Ograniczenie prędkości wynikające z ustawy (przypadki opisane w art. 20 Prawa o ruchu drogowym Dz. U. z 2023 roku, poz. 1047 t.j.) lub znaku drogowego wiąże wszystkich uczestników ruchu drogowego na danej trasie.

W świetle wiarygodnego materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych, nie budziło wątpliwości Sądu, że obwiniony M. D. w dniu 8 października 2022 roku o godzinie 16:30 w Z. na ul. (...), pow. Z., woj. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą, przekraczając obowiązującą administracyjnie na danym odcinku drogi (50 km/h) prędkość o 32 km/h. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z ), prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 wynosi 50 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2 zgodnie z którym w strefie zamieszkania dopuszczalna prędkość wynosi 20 km/h.

Wątpliwości Sądu nie budziła także wina obwinionego. Aby móc przypisać sprawcy winę, musi on być zdatny do jej przypisania, co uwarunkowane jest jego dojrzałością oraz poczytalnością, możnością rozpoznania bezprawności czynu, możnością rozpoznania, że nie zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność lub winę i ustaleniem, że w konkretnej sytuacji zachodziła wymagalność zgodnego z prawem zachowania. Obwiniony jest dorosłym, dojrzałym i zdrowym mężczyzną. W sprawie nie wystąpiły okoliczności, na skutek których zaistniałyby wątpliwości co do jego poczytalności, nie ma również żadnych innych czynników, które mogłyby wyłączyć jego winę. M. D. aby móc jeździć motocyklem, musiał zdać państwowy egzamin potwierdzający jego umiejętności jako kierowcy oraz znajomość przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. Obwiniony jako uczestnik ruchu znał wszystkie obowiązujące go z tego tytułu zasady, w tym dopuszczalne prędkości na określonych obszarach. Informacja, iż na terenie zabudowanym w ściśle określonych godzinach dopuszczalna prędkość wynosi 50 km/h jest informacją powszechnie znaną. Nie może też budzić wątpliwości fakt, iż M. D. zdawał sobie sprawę, iż znajduje się na terenie zabudowanym w myśl ustawy Prawo o ruchu drogowym. Mimo tego świadomie i umyślnie nie zachował dopuszczalnej ustawowo prędkości, dopuszczając się tym samym wykroczenia z art. 92a § 2 k.w.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 k.w. Ustalając rodzaj i wymiar kary Sąd wziął pod uwagę szkodliwość społeczną czynu, rodzaj naruszonych obowiązków, okoliczności zdarzenia, stopień winy obwinionego. Jest oczywistym, że każdy kierujący pojazdem mechanicznym zobowiązany jest do przestrzegania limitów prędkości usankcjonowanych znakami drogowymi bez względu na to, czy ich lokalizację postrzega jako słuszną. Na niekorzyść obwinionego Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia związane z ruchem drogowym. Jak wynika z informacji uzyskanych z policji w dniu 19 sierpnia 2022 roku obwiniony popełnił wykroczenie polegające na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości, za które został ukarany mandatem karnym (k. 20) i nie wyciągnął z tego żadnych wniosków. Jednocześnie jednak zauważyć należy, iż jego zachowanie na drodze związane z przekroczeniem prędkości pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym zdarzeniem, a nie było jego bezpośrednią przyczyną. Ponadto to obwiniony poniósł obrażenia w wyniku przedmiotowego wypadku drogowego. Mając nas uwadze sytuację finansową obwinionego, Sąd uznał za zasadne wymierzenie mu kary grzywny w wysokości 800 zł.

W ocenie Sądu sytuacja majątkowa i osobista obwinionego pozwoli mu, bez narażenia siebie i rodziny na znaczny niedostatek uiścić grzywnę w orzeczonej wysokości, a jednocześnie orzeczona kara będzie realną dolegliwością dla obwinionego, adekwatną do charakteru popełnionego czynu oraz warunków osobistych, rodzinnych, a także sytuacji majątkowej i jego możliwości zarobkowych.

Na podstawie art. 119 § 1 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 1.060,06 złotych. Na koszty te złożyły się zryczałtowane wydatki poniesione w toku czynności wyjaśniających w wysokości 20 złotych oraz zryczałtowane wydatki postępowania przed sądem I instancji w postępowaniu zwyczajnym w wysokości 100 złotych (rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, Dz. U. z 2017 poz. 2467), opłata w wysokości 10% nałożonej grzywny, to jest 80 złotych (art. 3 ust. 1 w związku z art. 21 pkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Dz. U. z 1983 Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) oraz koszt wynagrodzenia za wydanie ustnej opinii i tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa w Sądzie przez biegłego J. M. w łącznej kwocie 860,06 złotych.

Mając na uwadze powyższe na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

sędzia Paweł Gzik