Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zwoleniu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 343/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

I. D.

I. w dniu 21 czerwca 2021 roku w G., gm. P., woj. (...) prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) I. D. przywłaszczyła powierzoną jej rzecz ruchomą w postaci (...) o numerze rejestracyjnym (...) numer VIN (...) wraz z dokumentami i wyposażeniem niezbędnym do prawidłowego korzystania z pojazdu, który użytkowała na mocy umowy leasingowej numer (...) zawartej w dniu 30 stycznia 2019 roku z (...) Spółka z o.o. w ten sposób, że po wypowiedzeniu w dniu 04 czerwca 2020 roku tej umowy przez kredytodawcę nie dokonała zwrotu ww. rzeczy ruchomej, przy czym wartość przywłaszczonego mienia wynosiła 200.000 złotych na szkodę (...) Spółka z o.o.

- tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.

II. w dniu 21 czerwca 2021 roku w G., gm. P., woj. (...) prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) I. D. przywłaszczyła powierzoną jej rzecz ruchomą w postaci naczepy (...) o numerze rejestracyjnym (...), numer nadwozia (...) wraz z dokumentami i wyposażeniem niezbędnym do prawidłowego korzystania z pojazdu, który użytkowała na mocy umowy leasingowej numer (...) zawartej w dniu 26 sierpnia 2019 roku z (...) Spółka z o.o. w ten sposób, że po wypowiedzeniu w dniu 04 czerwca 2020 roku tej umowy przez kredytodawcę nie dokonała zwrotu

ww. rzeczy ruchomej, przy czym wartość przywłaszczonego mienia wynosiła 100.000 złotych na szkodę (...) Spółka z o.o.

- tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.Prowadzenie od maja 2018 roku przez I. D. działalności gospodarczej (transport drewna) pod nazwą (...) I. D. z siedzibą w G. nad (...), (...)-(...) G.. Pomaganie i doradzanie I. D. w prowadzonej działalności gospodarczej przez jej pracownika zatrudnionego jako kierowcę R. S..

2. Zawarcie w dniu 22 czerwca 2019 roku umowy o numerze (...) na okres 59 miesięcy na kwotę 259.823,92 złotych, stronami której był (...) jako kredytodawca przez (...) I. D. z siedzibą G. nad (...), (...)-(...) G. jako pożyczkobiorca, przedmiotem której była naczepa (...) o numerze rejestracyjnym (...) o numerze nadwozia (...), rok produkcji 2019. Dokonanie przez klienta wpłaty własnej w wysokości 38.973,59 złotych. Umowa została podpisana na ww. adresie siedziby klienta, ze strony (...) podpisał ją T. D..

Zawarcie w dniu 30 stycznia 2019 roku umowy o numerze (...) na okres 36 miesięcy na kwotę 344.400 złotych, stronami której był (...) jako kredytodawca przez (...) I. D. z siedzibą G. nad (...), (...)-(...) G. jako pożyczkobiorca, przedmiotem której był samochód ciężarowy marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) numer VIN (...), rok produkcji 2011. Dokonanie przez klienta wpłaty własnej w kwocie 86.100 złotych. Umowa została podpisana na ww. adresie siedziby klienta, ze strony (...) podpisał ją G. B..

Zawarcie w dniu 17 stycznia 2019 roku umowy przewłaszczenia i przeniesienie przez pożyczkobiorcę prawa własności ww. pojazdu na pożyczkodawcę, tj. (...). Przekazanie powyższego samochodu i naczepy I. D. wraz z dokumentami i wyposażeniem niezbędnym do prawidłowego korzystania z pojazdów.

Zobowiązanie I. D. zgodnie z umowami oraz harmonogramami spłat do spłacania rat leasingowych za samochód w kwocie po 7.325,39 złotych brutto miesięcznie począwszy od dnia 01 kwietnia 2019 roku oraz za naczepę w kwocie po 3.515,24 złotych brutto miesięcznie począwszy od dnia 05 października 2019 roku.

Początkowo spłacanie przez I. D. rat leasingowych w całości, z lekkim opóźnieniem. Zaprzestanie płacenia rat leasingowych przez I. D., powstanie zaległości na dzień 17 stycznia 2020 roku w kwocie 23.279 złotych i przekazanie sprawy do windykacji.

3. Dnia 20 marca 2020 roku decyzja o wypowiedzeniu umów leasingu dot. umów numer: (...) i (...) wobec zaległości w regulowaniu rat leasingowych, pomimo wcześniejszego wyznaczenia na piśmie dodatkowego terminu ich zapłaty. Dnia 04 czerwca 2020 roku wypowiedzenie umowy leasingu dot. ww. umów w trybie natychmiastowym i zobowiązanie I. D. do zwrotu pojazdów w terminie zawartym w ogólnych warunkach umowy, tj. 5 dni. Odebranie i pokwitowanie odbioru umowy wypowiedzenia przez J. D. w dniu 15 czerwca 2020 roku. Nie zastosowanie się przez I. D. do warunków umowy wypowiedzenia i nie zwrócenie pojazdów i dokonywanie wpłat, które nie pokrywały wartości rat leasingowych. W uwagi na wypowiedzenie umowy od lipca 2020 roku zaprzestanie przez (...) fakturowania wpłat.

4. Korespondowanie windykatora terenowego – pełnomocnika (...) Sp. z o.o. Ł. S. (1) z I. D. oraz jej pracownikiem R. S. na temat umów leasingowych, spłat rat leasingowych i zapewnianie przez nich o uregulowaniu spłat rat, co nie nastąpiło i nie doprowadziło do wznowienia leasingów w tamtym czasie. Ponaglanie ww. przez Ł. S. (2) o spłatę zadłużenia. Podjęcie przez Ł. S. (1) czynności terenowych w miejscu prowadzenia działalności (...) I. D. z siedzibą w G. nad (...), które nie doprowadziły do ujawnienia i przejęcia zabezpieczenia leasingu, tj. samochodu marki V. o wartości szacunkowej 200.000 złotych i naczepy marki K. o wartości szacunkowej 100.000 złotych. Nieregulowanie należności ratalnych i zaprzestanie przez I. D. płatności w dniu 30 marca 2021 roku (wysokość ostatniej wpłaty w kwocie 9.620 złotych). Niezwrócenie przez I. D. ww. pojazdów do chwili obecnej.

5. Zawarcie przez Spółkę (...) z (...) I. D. dwóch umów leasingu operacyjnego: 1) umowa numer (...) z dnia 30 stycznia 2019 roku – jest na statusie windykacyjnym, 2) umowa numer (...) z dnia 26 sierpnia 2019 roku jest aktywna, zobowiązania są regulowane z opóźnieniem. Zmiana warunków umowy leasingu i zmiana harmonogramu w umowie leasingu na wprowadzenie zmian do ww. umów w zakresie karencji w spłacie dla 3 rat.

wyjaśnienia oskarżonej I. D.

k. 163

zeznania świadka

Ł. S. (1)

k. 28-29, 212v-213

zeznania świadka P. D.

k. 140-141, 231v

zeznania świadka R. S.

k. 117-118, 246v

wnioski o zawarcie umowy leasingu

k.8-17

faktury zakupu

k.5-6,22

potwierdzenie przelewu i zapłaty

k.4, 7, 23

aneks do umowy leasingu numer (...) z dnia 30 stycznia 2019 roku

k. 18

skan dowodu rejestracyjnego i zlecenie rejestracji pojazdu

k.20,21, 24-26

harmonogramy spłat rat leasingowych i potwierdzenia przelewów

k. 34-36, 42-44, 46, 47, 62-84, 86-105

decyzja o wypowiedzeniu z dnia 20 marca 2020 roku i wypowiedzenie umowy leasingu z dnia 04 czerwca 2020 roku

k. 27, 37

potwierdzenie odbioru wypowiedzenia umów leasingowych z dnia 15 czerwca 2020 roku

k. 39

zeznania świadka Ł. S. (1)

wydruki z korespondencji e-mailowej i sms-owej

k. 28-29, 212v-213

k. 49-59

wznowienie i aneks do umowy leasingu numer (...)

harmonogram spłaty rat do umów leasingu

pismo (...) z dnia 01 grudnia 2022 roku

k.196-198, 202-203, 209

k.238-241

k.235-237

6. I. D. urodziła się (...) w K., ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem ekonomistą. Prowadzi własną działalność gospodarczą pod nazwą (...) I. D. z siedzibą w G. nad (...), z której osiąga średni miesięczny dochód w kwocie 5000 złotych. Jest mężatką, na utrzymaniu ma troje dzieci w wieku 22, 21 i 18 lat. Dotychczas nie karana.

dane o osobie

karta karna

k. 171

k. 219

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

……………..

……………………..

……………………………………………………..……………………………………………….

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

………………………………………..……………………………………………….

……………………………..

………………

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2-4

zeznania świadka Ł. S. (1)

Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom świadka Ł. S. (1). Jego zeznania potwierdzają okoliczności zawarcia z firmą (...) umów leasingu na samochód marki V. i naczepę marki K., niespłacania przez nią rat leasingowych, ponaglanie jej o zapłatę należności, podjęcie czynności terenowych, podczas których stwierdził, że ww. pojazdów nie ma na terenie siedziby firmy oskarżonej, bezskuteczne zapewnianie go przez oskarżoną i jej pracownika R. S. o uregulowaniu należności, chęci wznowienia umów i to dopiero po złożeniu zawiadomienia w tej sprawie. Ponadto świadek zeznawał na okoliczności zaprzestania płacenia przez oskarżoną rat leasingowych, skutkiem czego było wypowiedzenie leasingu dot. umów numer (...), jak też nieodzyskania pojazdów mimo skutecznego doręczenia wezwania do ich zwrotu w terminie 5 dni. Zeznania świadka potwierdzają fakt przywłaszczenia przez I. D. pojazdu marki V. i naczepy marki K.. Zeznania Ł. S. (1) są konsekwentne, logiczne, spójne wewnętrznie oraz korelują z pozostałymi wiarygodnymi dowodami zebranymi w sprawie w postaci dokumentów.

1-5

zeznania świadka P. D.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadka P. D. albowiem korelują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek wskazał, że wspólnie z żoną prowadzi firmę (...) i że R. S. doradzał im w prowadzeniu firmy. Świadek potwierdził fakt zawarcia umów leasingu na samochód marki V. oraz naczepę marki K. dodając, że początkowo raty leasingowe spłacane były regularnie. Później od wiosny 2020 roku z uwagi na C.-19 był przestój w wycince drzew i w tartakach, przez co samochody nie pracowały i nie zarabiały na siebie tak jak powinny. Od tego czasu leasing za pojazdy był spłacany w różnych ratach, w różnej wysokości i nie zawsze w terminie. Z uwagi na nieterminowość spłacania rat i zadłużenie w dniu 04 czerwca 2020 roku zostały im wypowiedziane umowy leasingu z nakazem zwrotu pojazdów, w terminie 5 dni, zgodnie z warunkami umowy.

1-5

zeznania świadka R. S.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka R. S., który jako pracownik firmy (...) był upoważniony do pertraktacji w sprawie leasingu. Świadek opisał okoliczności zawarcia umów leasingu na samochód marki V. i naczepę marki K., spłacania przez oskarżoną leasingu za te pojazdy w różnych ratach i z różną częstotliwością, ponaglanie firmy (...) przez (...) do spłaty zadłużenia, jego kontakty i rozmowy z (...), w tym dot. wypowiedzenia umów leasingu oraz w późniejszym czasie rozmów na temat wznowienia tych umów. Świadek w logiczny i konsekwentny sposób przekazał posiadane informacje w przedmiotowej sprawie.

1-6

wnioski o zawarcie umowy leasingu

Dokonując oceny tych dokumentów – jak również pozostałych ujawnionych w toku rozprawy i zaliczonych w poczet materiału dowodowego, które także uznano za wiarygodne i pełnowartościowe źródło dowodowe - Sąd miał na uwadze, że nie tylko korespondują one z osobowymi źródłami dowodowymi, ale nadto, co najistotniejsze przy ocenie ich wartości dowodowej, zostały one sporządzone w przepisanej prawem formie oraz przez upoważnione do tego osoby i organy, a przy tym nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności mogące świadczyć o ich nieautentyczności lub niezgodności wskazanych w nich faktów z rzeczywistym stanem rzeczy. Podnieść również należy, że zarówno forma, jak i treść tych dokumentów nie była kwestionowana przez strony na którymkolwiek z etapów postępowania.

skan dowodu rejestracyjnego i zlecenie rejestracji pojazdu

faktury zakupu

potwierdzenie przelewu i zapłaty

aneks do umowy leasingu z dnia 30 stycznia 2019 roku

decyzja o wypowiedzeniu z dnia 20 marca 2020 roku i wypowiedzenie umowy leasingu z dnia 04 czerwca 2020 roku

harmonogramy spłat rat leasingowych i potwierdzenia przelewów

potwierdzenie odbioru wypowiedzenia umów leasingowych z dnia 15 czerwca 2020 roku

wydruki z korespondencji e-mailowej i sms-owej

wznowienie i aneks do umowy leasingu numer (...) i harmonogram spłaty rat do umów leasingu

pismo (...) z dnia 01 grudnia 2022 roku

dane o osobie

karta karna

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1-5

wyjaśnienia oskarżonej I. D.

Oskarżona I. D. nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów, co zdaniem Sądu stanowi przyjętą przez nią linię obrony, czemu przeczą pozostałe dowody zgromadzone w sprawie uznane przez Sąd za wiarygodne.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

⊠

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

I. D.

II.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

I. D. postawiono zarzut popełnienia przestępstwa z art. 284 § 2 k.k.(x2). Przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. jest przestępstwem indywidualnym, które może popełnić jedynie sprawca mający określone kwalifikacje, a mianowicie osoba, której powierzono cudzą rzecz ruchomą. Przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. ma charakter materialny. Do jego znamion należy skutek w postaci utraty przez właściciela (posiadacza) rzeczy ruchomej powierzonej sprawcy. Skutek stanowiący znamię sprzeniewierzenia powstaje w chwili rozporządzenia rzeczą przez sprawcę z wyłączeniem osoby uprawnionej, a więc gdy wola rozporządzenia rzeczą zostaje uzewnętrzniona poprzez zachowanie sprawcy. Skutek polegający na przywłaszczeniu rzeczy powierzonej powstaje w chwili rozporządzenia tą rzeczą jak własną przez sprawcę, nie zaś dopiero w momencie wystąpienia osoby powierzającej o zwrot powierzonej rzeczy. Powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy, z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (posiadaczowi) lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Powierzenie oznacza więc przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nią jak swoją własnością, z jednoczesnym konkretnym oznaczeniem sposobu jej wykonywania przez osobę, której rzecz jest powierzana. Przywłaszczenie, niezależnie od tego, czy popełnione w typie podstawowym, czy kwalifikowanym, polega zasadniczo na włączeniu do majątku sprawcy m.in. rzeczy znajdującej się w jego niebezprawnym posiadaniu. Zamiar włączenia rzeczy do majątku sprawcy może wyrażać się w jakimkolwiek jego zachowaniu, które polega na realizacji uprawnień właścicielskich, np. na posiadaniu rzeczy, dysponowaniu nią, czy też czerpaniu z niej korzyści, przy jednoczesnej świadomości o braku po stronie sprawcy tytułu do władania rzeczą, względnie utraty tytułu do takiego władania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2020 roku, III KK 294/20). Chronologia zachowania oskarżonej wskazuje na niewątpliwy plan bezprawnego zatrzymania przez nią samochodu marki V. i naczepy marki K.. Był on realizowany w sposób typowy dla oszustw i przywłaszczeń leasingowych, gdzie władający rzeczami wpłacają początkowe raty, opłaty, ubezpieczenia, które są warunkiem zawarcia umowy, a potem zaprzestają spłat, tłumaczą się trudnościami finansowymi, niewywiązywaniem się ze zobowiązań finansowych wobec nich przez inne podmioty, a w konsekwencji ukrywają przedmioty leasingu. Próba wsparcia oskarżonej przez jej pracownika R. S., że oskarżona ponosiła nakłady na pojazd marki V. w postaci napraw, wymiany pompy olejowej, naprawy skrzyni biegów, zakup nowych opon nie jest poparta żadnymi dowodami w postaci dokumentów, jak też nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach świadka Ł. S. (1). Z korespondencji e-mailowej i sms-owej między stronami nie wynika aby oskarżona ponosiła jakiekolwiek nakłady związane z użytkowaniem pojazdów. Niewątpliwie wszystkie ingerencje w pojazdy powinny być dokonane za zgodą właściciela, tj. (...). Podczas rozmów ze świadkiem Ł. S. (1) oskarżona nie wspominała o swoich roszczeniach wobec (...), w związku z poniesionymi nakładami na pojazdy. Świadek osobiście negocjował z oskarżoną i R. S. temat wznowienia umów do końca lutego 2021 roku. W okolicznościach niniejszej sprawy stwierdzić należy, że oskarżona nadużyła zaufania, jakim obdarzył ją właściciel rzeczy, przekazując jej władztwo nad rzeczą ruchomą, tj. samochodem marki V. i naczepą marki K., powiązane z ustaleniem, określonego w umowie cywilnoprawnej sposobu postępowania z tymi rzeczami, dodatkowo połączone z zastrzeżeniem konieczności ich zwrotu właścicielowi w przyszłości. Oskarżona swoim działaniem dopuściła się popełnienia przypisanego jej czynu sprzeniewierzenia mienia. Podnieść należy, że przypisanie przestępstwa przywłaszczenia mienia nie wymaga bowiem wykazania, co sprawca zrobił z tym mieniem, w jaki sposób skonsumował owoce przestępstwa i jaki cel mu przyświecał. Prawnie indyferentna dla odpowiedzialności karnej oskarżonej pozostaje również okoliczność, że jej działania (zaniechania) – jak twierdzi jej pracownik R. S. - były wypadkową skumulowania pętli zadłużenia, czy też przestój pojazdów z powodu C.-19. Przeżywanie "ciężkiego okresu" przez oskarżoną w powołanym czasie, w żadnym wypadku nie mogło rzutować na czas popełnienia przypisanych jej przestępstw. Oskarżona w okresie objętym aktem oskarżenia wyraziła już w sposób wyraźny swój stosunek do ww. przedmiotów leasingu. Skoro zaś oskarżona po prostu zatrzymała pojazdy do chwili obecnej to tym samym w sposób jawny i wyraźny pokazała, że te rzeczy traktuje jak własne i że z nimi postępuje jak z własnymi, rozporządzając nimi w dowolny sposób, a nie – zgodnie z ciążącymi na niej obowiązkami. Oskarżona również tym samym zachowaniem pokazała, że rozporządzając tymi pojazdami jak własnymi dopuściła się właśnie popełnienia przestępstwa sprzeniewierzenia mienia. Oskarżona wiedziała o wypowiedzeniu jej umów leasingu, co wskazuje na świadomość utraty tytułu prawnego do przedmiotów tych umów, a zarazem na świadomość obowiązku zwrotu tych przedmiotów na wezwanie właściciela, którego nie realizowała. Tym samym oskarżona wytworzyła bezprawny stan, który trwał pomimo podjętych przez pokrzywdzonego prób odzyskania pojazdów na skutek kierowania wezwań o ich wydanie, jak i przy wykorzystaniu pracownika windykacyjnego Ł. S. (1), o którego działaniach oskarżona niewątpliwie wiedziała podczas rozmów z windykatorem, jak też od swojego pracownika R. S.. W tych okolicznościach przestępny zamiar oskarżonej wynika z odmowy wydania przedmiotów leasingu z jednoczesną odmową wskazana ich miejsca pobytu, przy uwzględnieniu faktu, że wypowiedzenie umów leasingu miało charakter ostateczny. Oskarżona świadomie przewlekała zwrot pojazdów po to, by właściciel (...) zgubił ich trop i stosowała pokrętne metody odsuwające w czasie rozliczenia za te pojazdy. Oskarżona miała pojazdy w swoim władaniu, zadysponowała nimi wedle swojej woli, nie będąc ich właścicielem i mając pełną świadomość bezprawności swoich rozporządzeń, zwłaszcza, że spłacała początkowe raty, a potem sama zaprzestała ich spłaty. Nie sposób dać wiary, że oskarżona nie wiedziała o wypowiedzeniu umów leasingu i zwrocie pojazdów w terminie 5 dni albowiem pismo w tym przedmiocie zostało skutecznie doręczone w dniu 15 czerwca 2020 roku. Jest to dzień, w którym doręczono oskarżonej oficjalne wezwanie do zwrotu pojazdów, po ustaniu spłaty rat leasingowych. Faktem jest, że w okresie późniejszym doszło do zawarcia przez Spółkę (...) z (...) I. D. dwóch umów leasingu operacyjnego: umowa numer (...) z dnia 30 stycznia 2019 roku, która obecnie jest na statusie windykacyjnym oraz umowa numer (...) z dnia 26 sierpnia 2019 roku, która obecnie jest aktywna, jednak oskarżona i te zobowiązania reguluje z opóźnieniem. Tym samym nastąpiła zmiana warunków umowy leasingu i zmiana harmonogramu w umowie leasingu na wprowadzenie zmian do ww. umów w zakresie karencji w spłacie dla 3 rat (wniosek firmy (...) o zmianę warunków umowy leasingu oraz harmonogramy spłaty rat z dnia 19 marca 2020 roku k.235-241). Zdaniem Sądu powyższy fakt nie rzutuje jednak na ocenę zachowania oskarżonej w kontekście postawionych jej zarzutów, obejmujących określone zachowanie realizowane w określonym czasie. Nadto okoliczność ta w sposób pewny wskazuje na świadomość oskarżonej, co do utraty tytułu do przedmiotów leasingu. To oskarżoną obciążały określone obowiązki wynikające z umów leasingu i od jej zachowania w istocie zależała możliwość ich wznowienia. Niewątpliwie (...) był zainteresowany odbiorem pojazdów, gdyż oczywiście bez tego zainteresowania nie doszłoby do wszczęcia postępowania karnego w niniejszej sprawie. Oskarżona, nie posiadając uprawnienia do tych pojazdów, będąc wezwana do ich zwrotu i mając świadomość takiego obowiązku, nie podjęła kroków w celu jego realizacji, a wręcz realizację utrudniała, skoro unikała kontaktu z osobą, która miała odebrać przedmioty leasingu. Oskarżona dążąc do wznowienia umów, musiała mieć świadomość tego, że już nie obowiązują, czyli że zostały skutecznie wypowiedziane. Ta okoliczność z kolei przemawia za prawidłowością ustalenia, że oskarżona miała świadomość bezprawności swego zachowania, o czym była już mowa wyżej.

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że niewątpliwie I. D. swym działaniem przywłaszczyła powierzone jej mienie w postaci: (...) o numerze rejestracyjnym (...) numer VIN (...) wraz z dokumentami i wyposażeniem niezbędnym do prawidłowego korzystania z pojazdu, który użytkowała na mocy umowy leasingowej numer (...) zawartej w dniu 30 stycznia 2019 roku oraz w postaci naczepy (...) o numerze rejestracyjnym (...), numer nadwozia (...) wraz z dokumentami i wyposażeniem niezbędnym do prawidłowego korzystania z pojazdu, który użytkowała na mocy umowy leasingowej numer (...) zawartej w dniu 26 sierpnia 2019 roku na szkodę (...) Spółka z o.o.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że oskarżona I. D. swoim zachowaniem wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k., w warunkach ciągu przestępstw określonych w treści art. 91 § 1 k.k. czyli w formie zachowań podjętych w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Oskarżona popełniając powyższe czyny działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżona w czasie popełnienia przypisanych jej czynów był osobą dorosłą, dojrzałą życiowo i w pełni świadomą znaczenia czynu. Jednocześnie żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazuje na to, aby nie można było wymagać od oskarżonej zachowania zgodnego z prawem, nie zachodziły także żadne okoliczności, które uwalniałyby oskarżoną od odpowiedzialności karnej, to jest wyłączające bezprawność czynu bądź winę oskarżonej.

Wobec powyższego wina oskarżonej I. D. nie budziła wątpliwości.

☐

1.4. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

…………………………..

…………………………………………………………

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

……………………………………………………………………………………………………………………………………………

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

………………………..

………………………………………………………

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

……………………………………………………………………………………………………………………………………………

☐

1.1.  Umorzenie postępowania

………………………..

……………………………………………………………

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

………………………………………………………………………………………………………………………………………………

☐

1.4.  Uniewinnienie

………………………..

…………………………………………………………

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

………………………………………………………………………………………………………………………………………………

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

I. D.

I.

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k. k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuściła się oskarżona, stopień jej zawinienia. Sąd kierował się przy tym celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanym z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa.

Uwzględniając przywołane powyżej dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k., Sąd doszedł do przekonania, że najwłaściwszą karą za czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. dla oskarżonej będzie kara 1 roku pozbawienia wolności. Na niekorzyść przemawiał fakt, że zachowanie oskarżonej cechował wysoki stopień zawinienia – dopuściła się przypisanego jej przestępstwa w zamiarze bezpośrednim, działając przy tym w sposób planowy, przemyślany, w konsekwencji czego jej zachowanie należy potraktować jako świadome i rażące lekceważenie obowiązujących przepisów prawa. Oceniając stopień społecznej szkodliwości Sąd miał także na uwadze wysokość szkody. Należy wskazać, że czyny oskarżonej naruszały ważne dla społeczeństwa dobro – były skierowane przeciwko mieniu. Oskarżona wykorzystała zaufanie jakim obdarzył ją (...) powierzając jej samochód marki V. i naczepę marki K., który był niewątpliwie przekonany, że ma do czynienia z uczciwą osobą/firmą. Pozwala to na stwierdzenie znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu. Zachowania takie oraz motywacja oskarżonej rodzić muszą powszechny sprzeciw. W ocenie Sądu oskarżona wykazała się całkowitym brakiem poszanowania reguł obowiązujących przy zawieraniu umów cywilnoprawnych, jej zachowanie wskazywało, że działała w przekonaniu całkowitej bezkarności swojego nagannego zachowania. Ponadto Sąd wziął pod uwagę postawę oskarżonej, jak również jej właściwości i warunki osobiste, a także jej dotychczasowy sposób życia - w tym niekaralność.

II.

III.

Sąd na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat. Sąd uznał, że perspektywa możliwości zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary (w przypadku popełnienia w okresie próby podobnego przestępstwa umyślnego, a nawet w przypadku innego naruszenia porządku prawnego) stanowić będzie dla oskarżonej czynnik powstrzymujący przed ponownym naruszeniem porządku prawnego. Ponadto Sąd pozostaje w przekonaniu, że istnieje wobec oskarżonej pozytywna prognoza kryminologiczna i przypuszczenie, że taki wymiar kary wpłynie na jej zachowanie i nie popełni ona już kolejnego przestępstwa.

Jednocześnie Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązał oskarżoną do informowania kuratora o przebiegu okresu próby. Rozstrzygniecie to miało charakter obligatoryjny, gdyż Sąd nie orzekł wobec oskarżonej żadnego środka karnego. Pozwoli ono oskarżonej na samokontrolę swojego zachowania, a Sądowi na ocenę zasadności postawienia pozytywnej prognozy kryminologicznej, uzasadniającej skorzystanie przez oskarżoną z instytucji probacji.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

…………………….

……………………

……………………

……………………………………………………………………

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

……………………………………………………………………………………………………………………………

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Działając na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonej I. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250,00 złotych tytułem kosztów sądowych, uznając, że sytuacja oskarżonej pozwoli na uregulowanie kosztów sądowych w tej wysokości, w sprawie nie ustalono okoliczności przemawiających za zwolnieniem oskarżonej z ponoszenia kosztów sądowych.

1.1Podpis