Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zwoleniu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 337/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

P. M.

w dniu 24 września 2022 roku w K., gm. P., woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki F. (...) nr rej. (...) wyjechał z drogi podporządkowanej na skrzyżowanie z pierwszeństwem przejazdu naruszając zasadę szczególnej ostrożności, czym doprowadził do zderzenia z motocyklem marki Y. o nr rej. (...), który jechał drogą z pierwszeństwem przejazdu, w następstwie czego kierujący motocyklem M. J. doznał obrażeń ciała w postaci: niewielkiego krwawienia podpajęczynówkowego na sklepistości lewej półkuli mózgu, złamania podgłogowego V kości śródręcza i złamania podstawy IV kości śródręcza prawej ręki, otarcia naskórka czoła, pourazowego uszkodzenia korzenia C5, uszkodzenia splotu barkowego prawego skutkujących rozstrojem zdrowia na czas powyżej dni siedmiu w myśl art. 157 § 1 k.k.

- tj. o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  Poruszanie się P. M. w dniu 24 września 2022 roku około godziny 12:30 przez miejscowość K., gm. P., samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...), drogą podporządkowaną z miejscowości M. w kierunku miejscowości Z..

2.  Poruszanie się także w tym samym czasie przez M. J. motocyklem marki Y. o nr rej. (...) drogą z pierwszeństwem przejazdu od miejscowości Ł. w kierunku miejscowości P. z prędkością około 60 km/h. Dojazd obydwu kierujących do skrzyżowania w miejscowości (...). Zauważenie przez M. J. z jego lewej strony jadącego samochodu i na ten widok rozpoczęcie gwałtownego hamowania. Niezauważenie motocyklisty przez P. M. i wyjechanie z drogi podporządkowanej na skrzyżowanie z drogą z pierwszeństwem przejazdu. Zderzenie się pojazdów. Uderzenie prawą stroną samochodu w motocykl i przewrócenie się motocykla. Zatrzymanie się P. M. na miejscu zdarzenia i wezwanie służb ratowniczych. Utrata przytomności przez M. J., a następnie przewiezienie go karetką do Szpitala w R..

wyjaśnienia oskarżonego P. M.

k. 39, 106v

zeznania świadka

M. J.

k. 21-22, 106v-107

3.  Do zdarzenia doszło w porze dziennej, na drodze asfaltowej. W trakcie wypadku nawierzchnia jezdni była sucha. Do wypadku doszło na terenie niezabudowanym o dopuszczalnej prędkości jazdy do 90 km/h. Uszkodzenia obydwu pojazdów. Ujawnienie na miejscu zdarzenia śladów hamowania, rys pochodzących od motocykla oraz śladów przesuwu kół samochodu.

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego wraz ze szkicem i dokumentacja fotograficzną

k.8-11T

protokoły oględzin pojazdów

k. 12-15

4.  W chwili zdarzenia kierujący powyższymi pojazdami byli trzeźwi.

protokoły badania stanu trzeźwości

k. 2, 17

5.  W wyniku zdarzenia M. J. doznał obrażeń ciała w postaci: niewielkiego krwawienia podpajęczynówkowego na sklepistości lewej półkuli mózgu, złamania podgłogowego V kości śródręcza i złamania podstawy IV kości śródręcza prawej ręki, otarcia naskórka czoła, pourazowego uszkodzenia korzenia C5, uszkodzenia splotu barkowego prawego skutkujących rozstrojem zdrowia na czas powyżej dni siedmiu w myśl art. 157 § 1 k.k.

Obrażenia ciała jakich doznał M. J. w wyniku wypadku komunikacyjnego zaistniałego w dniu 24 września 2022 roku nie spowodowały u niego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 177 § 2 k.k., a jedynie wyczerpały treść art. 177 § 1 k.k.

opinia lekarska lekarza medycyny sądowej J. S.

k. 30

dokumentacja medyczna dot. M. J.

k. 28, 105

opinia biegłego sądowego z dziedziny patomorfologii W. O.

k. 110-115

6.  Niekaralność P. M..

karta karna

k.34

7.  Podczas postępowania mediacyjnego pomiędzy oskarżonym P. M., a pokrzywdzonym M. J. nie doszło do zawarcia ugody.

sprawozdanie z mediacji

k. 81

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

…………….

……………………

………………………………………………………………..…………………………………

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

…………………………………………………………………………………..

……………………………

………………

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2

wyjaśnienia oskarżonego P. M.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego zasługiwały na wiarę, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony wyjaśnił, że kiedy dojeżdżał do skrzyżowania drogi z Ł. do P. to zwolnił aby przepuścić pojazd, który jechał drogą z pierwszeństwem przejazdu z P. do Ł.. Dojeżdżając do skrzyżowania rozejrzał się na lewo i na prawo i kiedy ten samochód przejechał, to on nie zatrzymując się ruszył do przodu ponieważ nie widział innego pojazdu jadącego drogą z pierwszeństwem przejazdu. Wjeżdżając na skrzyżowanie w ogóle nie widział motocyklisty. Wyjaśnienia oskarżonego były logiczne i rzeczowe zwłaszcza w części dotyczącej czasu, miejsca i okoliczności zdarzenia, kierunku poruszania się jego pojazdu i w zakresie w jakim opisał okoliczności następujące po zdarzeniu. Wyjaśnienia oskarżonego w tej części zgodne były z pozostałym zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym i nie budziły wątpliwości. Tym samym Sąd nie znalazł żadnego powodu, dla którego miałby odmówić im wiary.

2,5

zeznania świadka M. J.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, który w dniu zdarzenia był kierującym motocyklem marki Y. o nr rej. (...). Świadek zeznał, że przed wypadkiem, do którego doszło na skrzyżowaniu dróg w miejscowości K. jechał drogą z pierwszeństwem przejazdu. Świadek opisał przebieg zdarzenia, a w swoich zeznaniach podał jedynie fakty i okoliczności jakie zaobserwował przede wszystkim w momencie poprzedzającym zderzenie pojazdów oraz w czasie kolizyjnym. W ocenie Sądu brak było podstaw, aby zeznaniom świadka odmówić wiarygodności.

5

opinia lekarza medycyny sądowej J. S. oraz biegłego sądowego z dziedziny (...)

Odnosząc się do opinii biegłych sądowych dotyczących obrażeń ciała stwierdzonych u pokrzywdzonego i ich charakteru wskazać należy, że opinie te były rzetelne, pełne i prawidłowe, a wydane zostały po zapoznaniu się z całą dokumentacją medyczną. Tym samym Sąd podzielił wnioski w nich zawarte. Obrażenia ciała jakich doznał M. J. w wyniku wypadku komunikacyjnego nie spowodowały u niego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 177 § 2 k.k., a jedynie wyczerpały treść art. 177 § 1 k.k.

3,4,6,7

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego wraz ze szkicem i dokumentacja fotograficzną

Sąd za w pełni wiarygodne uznał także wszelkie dokumenty w postaci protokołów wytworzonych w toku postępowania oraz innych dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała, a jednocześnie Sąd z urzędu nie dopatrzył się okoliczności, które mogłyby negatywnie rzutować na ich wartość dowodową.

2-4

Protokoły oględzin pojazdów

protokoły badania stanu trzeźwości

karta karna

sprawozdanie z mediacji

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

………………

……………………..

………………………………………………………………………………………….

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

⊠

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

P. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić, że oskarżony P. M. swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 177 § 1 k.k. Przepis ten stanowi, że odpowiedzialności karnej podlega ten, kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. Zgodnie z przyjętym stanowiskiem w literaturze i poglądem w orzecznictwie podmiotem przestępstwa z art. 177 k.k. może być każdy, kto dopuszcza się naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Analizując stronę podmiotową Sąd miał na uwadze, że naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być umyślne lub nieumyślne, natomiast skutki czynu stanowiące jego ustawowe znamię i decydujące o zaistnieniu przestępstwa są objęte winą nieumyślną. Jest to więc przestępstwo nieumyślne niezależnie od tego czy sprawca naruszył zasady bezpieczeństwa umyślnie czy nieumyślnie. Przestępstwo wypadku w komunikacji należy do tego rodzaju przestępstw nieumyślnych, że wśród jego znamion wyraźnie wymieniono naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Naruszenie zasad bezpieczeństwa to zachowanie sprzeczne z tymi zasadami i może ono polegać na postąpieniu w sposób sprzeczny z określoną dyrektywą nakazującą określony sposób zachowania się, wyrażającym się podjęciem manewru z nią sprzecznego lub zaniechaniu nakazanego zachowania albo kombinacją działań i zaniechań. Na drogach publicznych stosuje się przepisy prawa o ruchu drogowym w zakresie, w jakim jest to konieczne dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa uczestników tego ruchu. Zasady bezpieczeństwa w ruchu określają warunki bezpiecznego ruchu stanowią konkretyzację ogólnych zasad ostrożności w zakresie ruchu lądowego. Na każdym uczestniku ruchu ciążą identyczne obowiązki w tej samej sytuacji. Chodzi o takie zasady ruchu, których naruszenie może pozostawać w bezpośrednim związku przyczynowym ze skutkami w postaci śmierci, ciężkich lub zwykłych obrażeń ciała. Zasadami bezpieczeństwa w ruchu są reguły ogólne i szczególne, są one zawarte zarówno przepisach określających porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych jak i reguły nie skodyfikowane. Uczestnik ruchu winien bowiem kierować się nie tylko przepisami ruchu drogowego, ale także zdrowym rozsądkiem, ogólną przezornością oraz respektowaniem bezpieczeństwa innych.

Czyn z art. 177 § 1 k.k. polega na tym, że sprawca narusza zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, którego następstwem inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. Pojęcie zasad bezpieczeństwa obejmuje zasady skodyfikowane przede wszystkim w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym. Artykuł 3 powołanej ustawy stanowi, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo - gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 lipca 1976 roku orzekł, że każdy kierowca jest zobowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością, a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także do powstrzymania się od czynności, które mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć. Wiąże się z tym między innymi obowiązek bacznego i ciągłego obserwowania całej jezdni, zmniejszenia szybkości jazdy do bezpiecznej w warunkach ograniczonej widoczności (włącznie z całkowitym zaprzestaniem kontynuacji jazdy w razie utraty możliwości obserwacji jezdni), rezygnacji z wyprzedzania, omijania i wymijania innych uczestników ruchu drogowego w niesprzyjających takim manewrom warunkach drogowych (VI KRN 135/76). Natomiast art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2023 roku, poz. 1047)stanowi, że kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo – także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo.

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy nie może budzić wątpliwości, że oskarżony P. M. swoim zachowaniem podjętym w sposób nieumyślny naruszył wymienione w powołanych przepisach zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Skutek wypadku należało przypisać oskarżonemu, gdyż nie zostałby on wywołany w przypadku zgodnego z prawem zachowania alternatywnego, czyli takiego, które nie stwarzało ryzyka jego wystąpienia. Zgromadzony materiał dowodowy pozwala jednoznacznie stwierdzić, że oskarżony P. M. w dniu 24 września 2022 roku w K., gm. P., woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki F. (...) nr rej. (...) wyjechał z drogi podporządkowanej na skrzyżowanie z pierwszeństwem przejazdu naruszając zasadę szczególnej ostrożności, czym doprowadził do zderzenia z motocyklem marki Y. o nr rej. (...), który jechał drogą z pierwszeństwem przejazdu, w następstwie czego kierujący motocyklem M. J. doznał obrażeń ciała skutkujących rozstrojem zdrowia na czas powyżej dni siedmiu w myśl art. 157 § 1 k.k. Kierujący zaś motocyklem M. J. nie przyczynił się do zaistnienia wypadku jak również w zaistniałej sytuacji nie miał możliwość jego uniknięcia. Oskarżony ewidentnie nie zachował reguł ostrożności i nie obserwował przedpola drogi. Na powyższe w sposób jednoznaczny wskazują zebrane w sprawie dowody oraz ich analiza poparta zasadami doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania. Nie budzi również żadnej wątpliwości, że między działaniem oskarżonego, a zaistniałym skutkiem zachodzi związek przyczynowy. Gdyby oskarżony dojeżdżając do skrzyżowania dróg bacznie obserwował przedpole drogi oraz był na tyle uważny i skoncentrowany, to nie wyjechałby z drogi podporządkowanej na drogę z pierwszeństwem przejazdu w momencie, kiedy M. J. jechał swoim motocyklem tą drogą i opisany skutek nie nastąpiłby, tj. nie doszłoby do zderzenia ww. pojazdów i powstania obrażeń ciała u pokrzywdzonego M. J.. Oskarżony swoim zachowaniem podjętym w ustalonych warunkach drogowych stworzył realne zagrożenie wywołania skutku co stanowiło nieodzowny element warunku, od którego wystąpienia uzależnione było spowodowanie skutku. Nie ma zatem wątpliwości, że skutek wypadku należało przypisać oskarżonemu, gdyż nie zostałby on wywołany w przypadku zgodnego z prawem zachowania alternatywnego, czyli takiego, które nie stwarzało ryzyka jego wystąpienia.

W ocenie Sądu również wina oskarżonego nie budziła wątpliwości. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do przyjęcia, że w chwili czynu był on niepoczytalny. Nie znajdował się też w stanie ograniczającym zdolności do rozpoznawania znaczenia czynu, miał obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczynił. W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie mogło jednak budzić wątpliwości, że oskarżony nie miał zamiaru spowodowania obrażeń ciała u pokrzywdzonego.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

…………………………

……………………………………………………

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

……………………………………………………………………………………………………………………………………………

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

………………………

………………………………………………………

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

………………………………………………………………………………………………………………………………………………

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

………………………

…………………………………………………………

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

………………………………………………………………………………………………………………………………………………

☐

1.6.  Uniewinnienie

………………………

…………………………………………………………

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

………………………………………………………………………………………………………………………………………………

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. M.

I.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu należało przyjąć, że jest on dość znaczny. Co do zasady przestępstwa z art. 177 k.k. cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości – są one skierowane bezpośrednio przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, jednakże uderzają także w najcenniejsze dobro jakim jest życie i zdrowie człowieka. Niedokładna obserwacja otoczenia przez oskarżonego naraziła pokrzywdzonego M. J. na ww. obrażenia ciała i związane z tym dolegliwości, uniemożliwiając mu przez określony czas normalne funkcjonowanie.

Rozważając kwestie związane z wymiarem kary, Sąd miał na względzie następujące okoliczności. Przeciwko oskarżonemu przemawia przede wszystkim opisany wyżej znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu i naruszenie jednej z elementarnych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym – zachowania szczególnej ostrożności. Jako okoliczność łagodzącą przyjęto fakt jego uprzedniej niekaralności.

Mając powyższe na uwadze, za przypisany oskarżonemu czyn z art. 177 § 1 k.k. ( w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu ustawy Kodeks karny do dnia 30 września 2023 roku) przy zastosowaniu art. 37a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. Sąd orzekł karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych po 10,00 złotych każda. Zdaniem Sądu kara ta spełni swoje funkcje zarówno w ramach prewencji indywidualnej jak i ogólnej, a jej wymiar jest odpowiedni do stopnia zawinienia oskarżonego, jak i społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu. W przedmiotowych warunkach – mając na uwadze, iż do spowodowania wypadku doszło na skutek nieumyślnego złamania zasad ruchu drogowego – zasadnym było skorzystanie z dobrodziejstwa jakie niesie art. 37a § 1 k.k. i wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju niż wynikającej z przepisu art. 177 § 1 k.k. Kara pozbawienia wolności (nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania) oraz kara ograniczenia wolności byłyby zdaniem Sądu zbyt surowe, mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10,00 złotych Sąd uwzględnił, że oskarżony pracuje, zarabia miesięcznie około 4.000 złotych, jest żonaty i ma na utrzymaniu 2-letnie dziecko. Orzeczona grzywna nie przekroczy więc możliwości finansowych oskarżonego oraz uwzględnia jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

P. M.

II.

Oskarżony spowodował wypadek drogowy, na skutek którego pokrzywdzony M. J. doznał obrażeń ciała, krzywd, cierpień, a nie odzyskał w całości pełnej sprawności fizycznej. W wyniku zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała, które spowodowały u niego uogólniony rozstrój zdrowia na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. i z tego powodu przebywał w szpitalu. W ocenie Sądu wniosek pokrzywdzonego M. J. w zakresie zasądzenia od oskarżonego na jego rzecz zadośćuczynienia co do zasady jest słuszny. Kierując się uzasadnionym interesem pokrzywdzonego oraz mając na uwadze treść art. 37a § 1 k.k. w pkt II wyroku, na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeczono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. J. nawiązkę w kwocie 2.000,00 złotych, która stanowić winna chociażby częściową rekompensatę finansową za cierpienia, jakich doznał w związku z zachowaniem oskarżonego. Przedmiotowy środek jest sposobem naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu jako cierpienia powstałe wskutek wypadku drogowego spowodowanego przez oskarżonego. Nadto wysokość nawiązki uwarunkowana była sytuacją materialną oskarżonego. W ocenie Sądu oskarżony będzie miał możliwość pozyskania środków na pokrycie należności w zasądzonym przez Sąd wymiarze. Będzie też realnie odczuwalna dla oskarżonego, jako konsekwencje swojego czynu. Faktem jest, że pełnomocnik pokrzywdzonego oraz pokrzywdzony M. J. wnosili o zasądzenie od oskarżonego zadośćuczynienia w kwocie 20.000,00 złotych ale jak przyznał sam pokrzywdzony jest on ubezpieczony, otrzymał odszkodowanie za motocykl i jeszcze w zakładzie pracy nie złożył zawiadomienia o wypadku celem uzyskania odszkodowania (k. 107). Złożył natomiast do akt cztery rachunki za leczenie na łączną kwotę 1.200,00 złotych oraz dwa paragony fiskalne za zakup okularów korekcyjnych na łączną kwotę 1.130,00 złotych. W ocenie Sądu pokrzywdzony w pozostałym zakresie będzie mógł ewentualnie ubiegać się o zadośćuczynienie w drodze procesu cywilnego, bądź też od ubezpieczyciela.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

……………………

……………………

……………………

……………………………………………………………………

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

…………………………………………………………………………………………………………………………………

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na mocy art. 627 k.p.k. od oskarżonego P. M. orzeczono na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. J. poniesione przez niego wydatki na ustanowienie pełnomocnika z wyboru w toku postępowania sądowego, w kwocie 3.700,00 złotych zgodnie ze złożonym spisem kosztów(k. 139).

IV.

Działając na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego P. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.695,29 złotych tytułem kosztów sądowych, uznając, że sytuacja oskarżonego pozwoli na uregulowanie kosztów sądowych w tej wysokości.

Na poczet zasądzonych kosztów sądowych złożyły się opłata od orzeczonej kary grzywny w kwocie 150,00 złotych zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (j.t. Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 z późn. zm.), a także wydatki, ryczałt za doręczenie wezwań i pism w postępowaniu przygotowawczym i w I instancji łącznie w kwocie 224,49 złotych (§ 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym – t.j. Dz. U. z 2013 roku, poz. 663 ze zm.), koszty z przeprowadzoną opinią biegłego sądowego W. O. w kwocie 1.180,80 złotych (k. 117,122) oraz koszty postępowania mediacyjnego w kwocie 140,00 złotych (k. 82, 89).

1Podpis